عقلانیت ابزاری

چندسال پیش دربازیهای پارالمپیک در سیاتل آمریکا 9 نفر از شرکت کنندگان دوی 100متر پشت خط مسابقه قرارگرفتند.این 9 نفر افرادی بودندکه ما آنها را عقب مانده ذهنی و جسمی می خوانیم.
آنها با شنیدن صدای تپانچه حرکت کردند. آنها قادر به سریع دویدن نبودند و نمی توانستند به سرعت قدم بردارند و هریک به نوبه خود تلاش می کرد تا مسیر مسابقه را طی کرده و برنده مدال شود.ناگهان دربین راه مچ پای یکی از شرکت کنندگان پیچ خورد . این معلول ذهنی روی زمین غلت خورد و به گریه افتاد.8نفر دیگرصدای گریه او را شنیدند، آنها ایستادندوهمه به عقب بازگشتند و به طرف او رفتند. یکی از آنها که مبتلا به سندروم "دان" -عقب ماندگی شدید جسمی و ذهنی - بود، خم شد و او را بوسید و گفت: این دردت را تسکین میده!!سپس هر 9 نفر بازو در بازوی هم انداختندو خود را قدم زنان به خط پایان رساندند، در واقع همه آنها اول شدند.جمعیت ورزشگاه به پا خواستند و 10 دقیقه برای آنها کف زدند.
شاید این جمله ام خیلی بدبینانه باشد ولی:گویا در این زمانه عاقل بودن را در پشت پا زدن به هم برای رسیدن به خط پایان میدانیم..و در جامعه شناسی به آن"عقلانیت ابزاری" میگوییم