من همیشه با تو و عشق توام

می شود لج نکنی پنجره را باز کنی ؟
صبح زیبای مرا با غزل آغاز کنی ؟

آه ای آتش آوار شده روی سرم
به خدا لج بکنی از همه لج باز ترم !

می شود با غزلی از تو بگویم ،امشب ؟
لب و چشمان تو را سخت ببویم امشب ؟

غزلی ساخته ام ، مثل غزل های شما
غزلی مثل در و پنجره ای رو به تو ، وا

غزلی قافیه اش دوست ، ردیفش باران
غزلی ساده تر از ایل و دهاتت ، آسان

راستی از تو و از پنجره هامان چه خبر ؟!
از غزل خواندن و از خاطره هامان چه خبر ؟!

از همان شور دل انگیز که در ایوان ماند ؟
مثنوی های صمیمانه که در دیوان ماند ؟

راستی از من و از خاطره هایم بنویس
از همان حس غریبانه برایم بنویس

راستی مثل قدیم از تب من می گویی ؟
غزل از زمزمه های لب من می گویی ؟

آری آری شب و روز از تب تو می گویم
غزل از زمزمه های لب تو می گویم

از همان زمزمه هایی که پراز نفرینند!
گرچه تلخند ولی از دهنت شیرینند !

آری آری غزل از دوست سرودن زیباست
با خیال لب تو شیفته بودن زیباست!

نام خوبی و شب و روز به لب های منی
نکند نام مرا از دل خود خط بزنی ؟

عاشقی پیشه کن از دور مرا باز ببین
نکند مطلع شعرتو نباشم پس از این

من همیشه با تو و عشق توام