لذّت ببر

ای که هستی از گرانی ها دَمَر از جهان لذّت ببر !

گرگران شد گوشت یا قند و شکر از جهان لذّت ببر !

 

باش گاهی با «پری» یا با «زری» ای که داری داوری !

عمر ِخود را میدهی تا کی هدَر؟ از جهان لذّت ببر !

 

این سفارش هست از پیری زِبِل سالخوردی زنده دل

تا نداری ای جوان درد کمر! از جهان لذّت ببر !

 

کن تماشا سبزه زار ِمفت را یونجه ی هنگفت را !

در چمن غلتی بزن مانند خر! از جهان لذّت ببر !

 

پول می گیرند از باد هوا ! بعد از این در روستا !

پس تنفّس کن عزیزم بیشتر ! از جهان لذّت ببر !

 

پوستت گر کنده شد شاکی مشو ! سوی دبّاغی برو!

ای که هستی رفتگر یا برزگر! از جهان لذّ ت ببر !

 

ما که اهل عشق و حال و گردشیم ! دست خالی هم خوشیم !

ای کسی که ماند ه ای در لای در! از جهان لذّت ببر !

 

گفت روزی با پدر «اصغر خطر»: ای همیشه کله خر!

ترک اخلاقِ سگی کن چون پسر! از جهان لذّت ببر » !

 

در خیابان گر تو دیدی «پورشه » می رود چون فشفشه!

کیف کن از دید نش ای رهگذر ! از جهان لذّت ببر !

 
تو شبیه طعمه ای   ای بینوا می گریزی هی کجا ؟

مرگ می گیرد تو را چون شیر نر از جهان لذّت ببر !