یگانه پرستی در ایران باستان

یگانه پرستی در ایران باستان...

یونانیان در اولین برخورد تاریخ خویش با ایرانیان که یکتاپرست و معتقد به وجود اهورامزدا آفریننده هستی بودند مواجه شدند.
این عقیده گرچه برای آنها عجیب مینمود اما در بین متفکرین یونانی نفوذی فوق العاده نمود.
افلاطون تحت نفوذ همین تفکر ایرانی مینویسد "ملتی که خدای یگانه را نمیپرستد توانا نمیشود"
در الیکبیاد افلاطون درباره ایرانیان متذکر میگردد؛ " یکی که از همه داناتر است به شاهزاده های ایران علوم مغان را میاموزد و آن براستی خداپرستی است که از زرتشت پسر هرمزد به جا مانده است..."


سیسرون رومی در سال 44 میلادی در کتاب فلسفه خود میگوید：
یونانیان مانند مارومیان تصویر و مجسمه برای ایزدان خود داشتند ولی ایرانیان پرستش بت را انکار مینمودند و از این رو چون خشایارشا بزرگ بر یونانیان چیره گشت فرمود که مجسمه های ایزدان را شکستند و بت خانه هارا آتش زدند از این جهت یونانیان نسبت به وی کینه ای سخت به دل گرفتند...
خشایارشاه عقیده داشت خداوند لامکان است و آنرا بصورت بتی نمیتوان در مکانی محدود کرد و این را گناه بزرگ میشمرد...