یکی ﺍﺯ ﺷﺒﻬﺎ، مریدی ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻭ ﺗﻀﺮﻉ ﻭ
ﮔﺮﯾﻪ ﻭ ﺯﺍﺭﯼ ﺑﻮﺩ .
ﺩﺭ ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺎﻝ ﻣﺪﺗﯽ ﮔﺬﺷﺖ، ﺗﺎ ﺁﻧﮑﻪ شیخ ﺭﺍ،
ﺑﺎﻻﯼ ﺳﺮﺵ ﺩﯾﺪ، ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻭ ﺣﯿﺮﺕ؛ ﺍﻭ ﺭﺍ، ﻧﻈﺎﺭﻩ
ﻣﯽ ﮐﻨﺪ !
شیخ ﭘﺮﺳﯿﺪ : ﺑﺮﺍﯼ ﭼﻪ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺍﺑﺮﺍﺯ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﯽ ﻭ ﮔﺮﯾﻪ
ﻭ ﺯﺍﺭﯼ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟
مرید ﮔﻔﺖ : ﺑﺮﺍﯼ ﻃﻠﺐ ﺑﺨﺸﺶ ﻭ ﮔﺬﺷﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ
ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﻢ، ﻭ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭﯼ ﺍﺯ ﻟﻄﻒ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ !
شیخ ﮔﻔﺖ : ﺍﮔﺮ ﻣﺮﻏﯽ ﺭﺍ، ﭘﺮﻭﺵ ﺩﻫﯽ ، ﻫﺪﻑ ﺗﻮ ﺍﺯ
ﭘﺮﻭﺭﺵِ ﺁﻥ ﭼﯿﺴﺖ؟
مرید ﮔﻔﺖ : ﺧﻮﺏ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻧﮑﻪ ﺍﺯ
ﮔﻮﺷﺖ ﻭ ﺗﺨﻢ ﻣﺮﻍ ﺁﻥ ﺑﻬﺮﻩ ﻣﻨﺪ ﺷﻮﻡ .
شیخ : ﺍﮔﺮ ﺁﻥ ﻣﺮﻍ، ﺑﺮﺍﯾﺖ ﮔﺮﯾﻪ ﻭ ﺯﺍﺭﯼ ﮐﻨﺪ، ﺁﯾﺎ
ﺍﺯ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺧﻮﺩ، ﻣﻨﺼﺮﻑ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﺷﺪ؟
مریدﮔﻔﺖ : ﺧﻮﺏ ﺭﺍﺳﺘﺶ ﻧﻪ !... ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﻫﺪﻑ
ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺍﺯ ﭘﺮﻭﺭﺵ ﺁﻥ ﻣﺮﻍ، ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺩ، ﺗﺼﻮﺭ ﮐﻨﻢ !
شیخ ﮔﻔﺖ : ﺣﺎﻝ ﺍﮔﺮ ﺍﯾﻦ ﻣﺮﻍ ، ﺑﺮﺍﯾﺖ ﺗﺨﻢ ﻃﻼ ﺩﻫﺪ
ﭼﻪ؟ ﺁﯾﺎ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ، ﺧﻮﺍﻫﯽ ﮐﺸﺖ، ﺗﺎ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻬﺮﻩ
ﻣﻨﺪ ﮔﺮﺩﯼ؟ !
مرید ﮔﻔﺖ : ﻧﻪ ﻫﺮﮔﺰ شیخ، ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﺁﻥ ﺗﺨﻤﻬﺎ، ﺑﺮﺍﯾﻢ
ﻣﻬﻤﺘﺮ ﻭ ﺑﺎ ﺍﺭﺯﺵ ﺗﺮ ، ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ !
شیخ ﮔﻔﺖ :ﭘﺲ ﺗﻮ ﻧﯿﺰ؛ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ، ﭼﻨﯿﻦ ﺑﺎﺵ !
ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﻼﺵ ﮐﻦ، ﺗﺎ ﺑﺎ ﺍﺭﺯﺵ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺟﺴﻢ ، ﮔﻮﺷﺖ ،
ﭘﻮﺳﺖ ﻭ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﺖ؛ ﮔﺮﺩﯼ .
ﺗﻼﺵ ﮐﻦ ﺗﺎ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻧﺴﺎﻧﻬﺎ، ﻫﺴﺘﯽ ﻭ ﮐﺎﺋﻨﺎﺕ
ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ، ﻣﻔﯿﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺍﺭﺯﺵ ﺷﻮﯼ
ﺗﺎ ﻣﻘﺎﻡ ﻭ ﻟﯿﺎﻗﺖِ ﺗﻮﺟﻪ، ﻟﻄﻒ ﻭ ﺭﺣﻤﺖِ ﺍﻭ ﺭﺍ، ﺑﺪﺳﺖ
ﺁﻭﺭﯼ .
ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﮔﺮﯾﻪ ﻭ ﺯﺍﺭﯼ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ !
ﺍﻭ، ﺍﺯ ﺗﻮ ﺣﺮﮐﺖ، ﺭﺷﺪ، ﺗﻌﺎﻟﯽ، ﻭ ﺑﺎ ﺍﺭﺯﺵ ﺷﺪﻥ ﺭﺍ
ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻭ ﻣﯽ ﭘﺬﯾﺮﺩ،
ﻧﻪ ﺍﺑﺮﺍﺯِ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﯽ ﻭ ﮔﺮﯾﻪ ﻭ ﺯﺍﺭﯼ ﺭﺍ ...