عصر، عصرِ تنهایی‌ست ..
نگاه که کنی مى بینی همه ترجیح میدهند صندلی جلوی تاکسی بنشینند، همه تلاش مى کنند آهنگهاشان را تنهایی گوش بدهند، هیچکس دوستی را برای همیشه اش نگاه نمى دارد چون اینجور چیزها تاریخ مصرفشان گذشته، وسیله های آشپزخانه ها نیازی به مادر ندارند و دوربینهای عکاسی نیازمند کسی نیست که بتواند بگوید: سه،دو،یک...
خودت نگاه کن مى بینی سلفی‌ها و مونوپادها چقدر خوب تنهایی را حفاظت مى کنند تا مجبور نشوی از رهگذری در پارک خواهش کنی پرتره ی زیبایی از دوستیهای‌تان رسم کند و مجبور نشوی لبخندی از اجبار تحویلش بدهی...
چون نه دوستی هست نه رهگذری٬ همه ی رهگذرها درحال چک کردن پیام هستند،
هرکدام از سرنشینان تاکسی آهنگی را به تنهایی گوش مى دهند،
اگر خدایی ناکرده روزی از اجبار سوالی از کسی پرسیدی حتما بابت خدشه دار شدن حریم وسیع تنهایی‌اش مفصل عذر بخواه،
یادت باشد آن چند نفری که هنوز دوروبرت هستند را نپرانی .
.
" مراقب دوستیهای‌مان باشیم "