چند پریسکه

آمده ام زجایی
که نگفته اند به من
درد شمردن نمی داند


درد هایم بروز شده اند
غم هایم همیشه آنلاین
هرچه کلیک می کنم
سلامتی بالا نمی آید


ای دوست قبولم کن وجانم بستان
مستم کن وز هر دو جهانم بستان
با هر چه دلم قرار گیرد بی تو
آتش به من اندر زن و آنم بستان


دوستت ندارم
اینقدر که فکر می کنی
آنقدر دوستت دارم
که فکرش را هم نمی کنی!

دلت را به پایه هایش
گره نزن
میزها ثابتند
صاحبانشان عوض می شوند


به همدردیم بیا بهار
که سوز زمستان کشیده ام


پرتاب کن سکه را
شیر هم که بیاید
ما خط خطی روزگاریم


پرنده ای زیر زبانم زندانی ست
هر وقت صدای پای تو می آید
فریاد می زند
آزادی


سفره ی من
پراز غم
سفره خالی هاست


کاشتن خوب است
میتوانی گل بکاری در گلدان
یا گلوله
در کاسه ی سر دشمن


دلم به حال آسمان می سوزد
وقتی
راهی برای پرواز نیست


اگر میدانستم،
زمین خورنده گوشت جانم میشد،
هرگز روی زمین،
با غرور راه نمی رفتم


تکیه بر جدول
حل می کرد
نداریش را، در نگاه مردم


چه بگویم
به سایه ی مردانی
که پایشان
ان سوی میله هاست

مروارید
ندانست که صدف
طعمه صیاد
برای صید اوست

کوچه ها...
بوی دلتنگی میدهند
از وقتی که آدمها همه سنگ شده اند!